» » » Het tragische verhaal van de jonge jongleur

Het tragische verhaal van de jonge jongleur

Geplaatst in: Autonome Relaties | 0

Er was eens een jonge jongleur bij een circus. Het was echt een talent, hij kon overal mee jongleren: stoelen, messen, brandende kegels maar wat hij het spannendst vond, was om te kijken hoeveel ballen hij in de lucht kon houden. Toen hij 20 werd, hield hij zo 40 ballen in de lucht, wat altijd voor een groot applaus zorgde. Dat had hij het liefst: in het midden van de ring van het circus, laten zien wat hij kon met zijn jongleerballen.

Helaas was hij niet feilloos. Af en toe, vaak als hij moe of afgeleid was, viel er een bal. Dat deed natuurlijk pijn en hij oefende en oefende om nooit meer een bal te laten vallen. Hij werd steeds beter maar toch bleef het gebeuren dat hij er soms 1 miste, die dan tot zijn grote verdriet op de grond belandde. Echt aardig was hij daarin niet voor zichzelf, het was natuurlijk zijn schuld dat de bal viel. Dit idee werd regelmatig bevestigd door de circusdirecteur en de jonge jongleur begon dat steeds meer te geloven.

Hoe harder hij werkte om de ballen in de lucht te houden, hoe pijnlijker het werd. Juist toen hij op het punt stond te stoppen, kwam er een nieuw meisje bij het circus, die dolgraag wilde leren jongleren. Blij dat hij zich ergens anders op kon richten, leerde hij haar jongleren. Eerst met 2 ballen, toen 3, 4, 5. Ze was een snelle leerling en na een paar maanden oefenen kon zij met 20 van zijn ballen overweg.

De shows die ze gaven waren fantastisch. Eerst was de jongleur alleen en nu konden ze samenwerken. Dingen naar elkaar gooien, elkaars vallende balletjes opvangen enzovoorts. Hoe goed ze als team ook waren, de toegift van elke show was nog altijd de jongleur die 40 balletjes in de lucht hield.

Na een paar jaar waren ze veranderd in partners en was de leraar-leerling verhouding over. Ze waren ook in de ring gelijkwaardig en hij deed dus steeds minder vaak zijn slotact. Zelden had hij nog meer dan 20 ballen in de lucht, wat wel zo gemakkelijk was. Het gaf hem rust, met 20 ballen ging het maar zelden fout. Ergens knaagde dit ook aan hem, hij genoot altijd zo van de uitdaging en de vrijheid van zelf al die 40 ballen in de lucht houden.

Door de gelijkwaardigheid ontstond ook een probleem. Het meisje was ook niet feilloos en liet ook wel eens een bal vallen. Toen hij nog leraar was, werd dit omarmd met liefde en acceptatie maar nu pikte hij dit niet langer. Hij deed er alles aan om haar te dwingen haar ballen in de lucht te houden. Hij werd boos, verdrietig en probeerde trucjes te bedenken om haar maar haar ballen in de lucht te houden.

Zij pakte hem terug, elke keer dat hij niet oplette en zo werden de shows in het circus steeds meer een wedstrijd. Het ging niet meer om vermaak, plezier en vrijheid maar om hun gelijk halen, veiligheid en controle. Dit zag het publiek ook en het applaus werd steeds minder uitbundig en bleef steken op een niveau wat net sociaal acceptabel was.

Uiteindelijk ging het niet langer en besloot de circusdirecteur dat zij moest gaan. Hoewel het al lang niet meer leuk en gezellig was, liet ze toch een groot gat achter. Haar 20 balletjes lagen allemaal op de grond. Dit verscheurde hem want hij vond één balletje al onacceptabel! Hij probeerde heel even weer alle 40 balletjes zelf op te gooien, zoals vroeger, maar na een paar mislukte pogingen gaf hij dat ook op.

Niet lang daarna klopte er een meisje aan bij het circus….

Ik ben benieuwd naar je ideeën. Wat haal je hieruit? Wat betekent dit verhaal voor je?

Photo credit: Risager / Foter / CC BY-SA

Geef een reactie