Vandaag lanceer ik mijn website en eigen bedrijfje. Ik doe van alles maar waar ik het meest warm voor loop zijn de trainingen rondom Autonome Relaties. Waarom? Omdat dat hetgeen is wat me nu een paar jaar enorm bezighoud en waarin ik verbluft ben over wat ik allemaal ontdek. Ik wil dus graag met jullie delen hoe dat ongeveer gegaan is.
Tijdens mijn studententijd kreeg ik een vriendin: Ze was precies wat ik op dat moment zocht: zacht, loyaal, lief, zorgzaam en betrouwbaar. Ze gaf me de veiligheid van het ontvangen van liefde en erkenning. Ik merkte hoeveel rust me dat gaf en dat ik minder onzeker werd en hoe hard ik dat nodig scheen te hebben.
In die tijd begon ik met Avatar en groeide mijn autonomie en eigenwaarde. Datgene wat in mijn relatie zo belangrijk was, die veiligheid, werd dus wat minder belangrijk en ik begon steeds meer te zien wat het me ook kostte. Ik kon een groot deel van mijn leven niet met haar delen en deelde in stukken van haar leven waar ik helemaal niet zo’n zin in had. Na bijna drie jaar kwam het moment dat ik het niet meer zag zitten en de relatie verbrak.
Bizar genoeg(of misschien best logisch) was er meteen een ander meisje wat mij ‘opving’. Het was opnieuw precies wat ik zocht. Alles wat ik in mijn vorige relatie miste, had dit meisje wel! Toch bleek al binnen enkele maanden dat ook zij het niet was. Dat ze misschien toch wel meer een rebound was dan ik zelf wilde geloven. Toen op dat moment rebound 2 al klaarstond begon er bij mij toch iets te dagen. Zeker toen rebound 2 op niet heel subtiele wijze de verbinding verbrak en hoe mijn wereld daardoor instortte werd me duidelijk dat ik toch wel erg afhankelijk was het hebben van een relatie en het krijgen van liefde en erkenning wat daaruit voortkomt.
Vlak na die breuk was ik een weekend bij een vriendin in Brussel. Ik ervaarde een enorme verbinding met haar, sterker dan ik uit relaties kende, en tegelijkertijd hoefde ik geen relatie met haar en was ik niet verliefd. Dit was een enorme realisatie: Blijkbaar hebben diepe verbindingen en hoe je daar vorm aan geeft weinig met elkaar te maken!
In de maanden daarna leerde ik mijn eigen eenzaamheid kennen. Ik besloot bewust vrijgezel te zijn en dat te blijven tot ik had geleerd alleen te zijn. Ik ging zeilen met een (niet zo spraakzame) vriend en heb die week mijn eenzaamheid omarmd. Meestal als ik me eenzaam voelde belde ik iemand, ging ik appen of mijn aandacht verzetten met spelletjes of tv kijken. Deze week deed ik geen van dit alles en ‘was’ ik met mijn eenzaamheid. Doordat ik het omarmde kreeg ik er eigenlijk steeds minder last van en er op een bepaald moment ‘shiftte’ ik eruit en vond ik het helemaal geen onprettig gevoel meer.
In die tijd las ik ook Jan Geurtz’ ‘Verslaafd aan Liefde’wat natuurlijk precies was waar ik op dat moment mee bezig was. Hij gaf een model waar ik mijn eigen ontdekkingen daarin feilloos kon inpassen. Ook mijn training geweldloze communicatie gaf steeds meer handvatten om om te gaan met mijn eigen onprettige gevoelens.
Steeds als ik dacht dat ik mijn eenzaamheid echt kon dragen kreeg ik weer bewijs dat het niet zo was. Tijdens een date was ik alweer zo hard aan het werk om haar me leuk te laten vinden en ontdekte ik dat hoe harder ik trok, hoe meer zij duwde. Met een ander meisje betrapte ik me erop haar voor een tweede date te vragen terwijl het helemaal niet zo leuk was geweest en er eigenlijk geen verbinding was. Over desperate gesproken!
Na bijna een jaar hiermee bezig zijn had ik een droom. Een droom waarin ik mijn vriendin ontmoette. Nu geloof ik niet echt in voorspellende dromen en toch was ik stiekem om me heen aan het kijken of ik iemand zag die erop leek. De realisatie was dat dat mijn interne vriendinnetje was: Ik kreeg contact met het stuk wat mij intern kon geven wat ik bij vrouwen zocht en ik hen daar dus niet meer voor nodig had. Het paradoxale was dat ook al had ik hen niet meer nodig, ik niet lang vrijgezel meer zou zijn.
Op 1 juli 2013 was ik op de bruiloft van vrienden van mij en daar ontmoette ik Renske. We spraken wat af en op onze tweede date hadden we een hele bijzondere ervaring: Een diepe verbinding die we allebei niet kenden, elk besef van tijd verdween en er was op dat moment niets meer nodig behalve samen zijn. Paolo Coelho noemt het volgens mij de Aleph.
Wat deze relatie voor mij totaal anders maakte was het totale gevoel van autonomie. Ondanks de versmelting en die diepe verbinding bleef ik mezelf en wat ik zelf wilde zo duidelijk voelen. Ik besefte dat dit het bijzonderste was wat ik tot nu toe had ervaren en tegelijkertijd wist ik dat ik ook zonder kon. Heel paradoxaal allemaal.
Nu hebben we een Autonome Relatie, waarin we proberen alleen maar uit liefde te geven, niet uit verwachting of om afwijzing te voorkomen. We doen niet aan leugentjes om bestwil of om de ander te sparen en laten niets alleen maar omdat de ander dat niet leuk zou vinden.
Deze ervaring en de weg ernaartoe wens ik iedereen toe en ben ik dus ook zeer gemotiveerd om daarin bij te dragen! Want als je heel eerlijk bent: Geeft het niet veel meer voldoening als je weet dat iemand met je is om wie je bent in zijn geheel ipv maar een stukje van je?
Geef een reactie