Ik was nog geen dag vrijgezel toen dit feit ook tot mijn hoofd doordrong. Terwijl ik er zelf voor koos vrijgezel te zijn en er ook zin in had, werd mijn hoofd gevuld met nare gedachten. Ik vat samen:
• Waar moet ik nu weer iemand vandaan halen?
• Ik heb vast mijn kans gehad.
• Ik ben te dik om te scoren.
• Alle mensen die ik leuk vind, zien mij niet zitten.
• Ik ben niet goed in pick-up.
• Ik durf geen vrouwen aan te spreken.
• Damn, ik heb zin in seks, wat nu?
• Ik ben niet fotogeniek dus online daten is een nachtmerrie.
• Hell, online dating is sowieso een nachtmerrie.
• Iedereen die ik ken is bezet.
• Pff, nu moet ik weer gaan stappen.
• Sterf ik toch nog alleen…
• Ik ben te oud voor een mooie jonge vrouw.
• Mooie vrouwen intimideren me..
• Nu moet ik van alles gaan doen om weer aantrekkelijk te worden.
• Wie vindt mij nou leuk?
Ik ben niet mijn hoofd
Als mijn hoofd ergens goed in is, is het ja-maren, kritiek leveren en negativiteit. En ja, ik beschrijf mijn hoofd in de derde persoon. Het is weliswaar ván mij, maar ik bén het niet.
Die visie helpt om mijn hoofd en gedachten niet meer zo serieus te nemen. Mijn hoofd is een “random generator” van gedachten, dat gaat de hele dag door en heeft vaak weinig nieuwswaarde. Ik kan dit niet stoppen en dat hoeft ook niet. Het leven wordt er wel makkelijker van als ik niet al mijn gedachten geloof.
Het is best een realisatie dat mijn gedachten niet de werkelijkheid zijn. Zeker in een samenleving waarin intellect en rationaliteit gewaardeerd worden. Maar heel eerlijk, het is heerlijk om niet alles te geloven wat mijn hoofd allemaal denkt.
Ik zie mijn hoofd als die kennis met net íets te grote verhalen. Ik probeer de zinnige dingen eruit te pikken en de rest laat ik gaan. Gedachten zijn natuurlijk ook niet altijd slecht. Wat afvallen kan bijvoorbeeld best helpen, zowel voor mijn vitaliteit, als voor mijn aantrekkelijkheid. Alle gedachten daarentegen waarin ik mezelf diskwalificeer of de wereld zwart-wit bekijk, laat ik liever gaan.
Of me dit zelf altijd lukt?
Natuurlijk niet, ik ga regelmatig mee in al die mindfucks. Dan voel ik me klote en eenzaam. Eigenlijk altijd als ik me kut voel, heb ik een gedachte serieus genomen.
Ik realiseer me nu alweer hoe klote vrijgezel zijn soms is. Hoe gek ik mezelf kan maken. Hoe vermoeiend al die doemscenario’s zijn. Gelukkig heb ik er dus twee oplossingen voor: ik neem mijn gedachten niet te serieus en als ik dat wel doe, zelfempathie.
PS: Soms weet je niet of je een gedachte serieus moet nemen of niet. Doe het dan met volle overgave. Dan ben je er snel genoeg achter.
Geef een reactie