Er zit een groot verschil tussen alleen zijn en eenzaamheid. Ik hoor regelmatig over oma’tjes die van eenzaamheid wegkwijnen in verzorgingstehuizen. Die zijn dan inderdaad alleen en eenzaam. Toch kan ik me ook eenzaam voelen als ik niet alleen ben of alleen zijn en volkomen content.
Waarschijnlijk kennen we eenzaamheid allemaal. Er zijn maar weinig mensen die zonder schaamte alleen uitgaan. Ik denk dan meteen dat anderen oordelen over mij hebben: ‘moet je hem kijken, heeft hij geen vrienden?’ of ‘wat kansloos, in je eentje uit eten.’ Dit zijn mijn eigen oordelen en het demonstreert meteen hoe verweven de twee begrippen, eenzaamheid en alleen zijn, zijn.
Het verschil tussen eenzaamheid en alleen zijn
Die verwevenheid verbaast me niets alleen het verschil is enorm. Alleen zijn is simpelweg een gegeven, een observatie, een feit. Daar is niets op af te dingen, dat is gewoon zo. Eenzaamheid daarentegen is de emotie die we ervaren als onze sociale behoefte niet zijn ingevuld. Behoeften als verbinding, acceptatie, erkenning, waardering, erbij horen en gezien worden. De koppeling is dus makkelijk gemaakt: als je alleen bent en er is niemand om die sociale behoefte in te vullen, dan voel je je eenzaam. Dit is de denkfout die veel mensen maken. Als je alleen bent is er namelijk wél iemand die die behoeften kan invullen: jij!
De illusie dat we anderen nodig hebben om onze behoeften in te vullen stamt uit onze kindertijd. Toen was het harde waarheid. Zonder onze ouders overleven we niet! We leren dus allemaal trucjes om te zorgen dat onze ouders voor ons blijven zorgen. We leren wat we beter niet kunnen doen omdat papa dan boos wordt en wat we kunnen doen om mama blij te maken, allemaal uit angst dat er niet meer voor ons gezorgd wordt.
De illusie
Het gaat mis als we ditzelfde blijven doen naar collega’s, vrienden en onze partner. We lijken nog net zo afhankelijk van hen als van onze ouders vroeger. Dit staat ware verbinding ook in de weg: vaak gaat het meer om dát we mensen spreken dan om de mensen zelf. Op een bepaald niveau gebruiken we ze. Zo betrapte ik mezelf er tijdens mijn studie op dat ik steeds met mensen wilde afspreken, voornamelijk omdat ik niet alleen wilde zijn. Ze waren dus meer een middel om niet alleen te zijn dan dat het om hen als persoon ging.
We vermijden alleen zijn dus, omdat we bang zijn dat eenzaamheid de kop op steekt. Die eenzaamheid is verbonden met de existentiële angst van je vroege jeugd. Eenzaamheid staat dus bijna gelijk aan dood. Deze illusie hebben we te doorzien om er vrij van te worden. In een eerdere blog schreef ik al eens over de stappen om de illusie te doorzien.
Om dat te doen ben ik een week gaan zeilen en heb de drang om contact te zoeken en die sociale behoeften op te vullen genegeerd. Ergens dacht ik echt dat ik dood ging. Ik was dus erg verbaasd toen er niets gebeurde. De week ging voorbij en ik had me niet blij gevoeld maar dat was wel het ergste wat er gebeurde. De koppeling tussen doodsangst en alleen zijn was doorbroken.
Nu voel ik me nog steeds wel eens eenzaam maar nu weet ik dat ik daar niet dood van ga. Ik ben dan steeds vaker in staat mezelf de liefde en erkenning te geven die ik op dat moment verlang. Ook kan ik nu lekker alleen zijn, tijdens het eten of op een concert!
Wil je ook lekker alleen zijn?
Herken je dit? Vind je het lastig alleen te zijn of voel je je afhankelijk van anderen? Ik nodig je uit eens te gaan testen. Zet je computer en smartphone uit, spreek met niemand wat af en ga een weekje zo veel mogelijk met jezelf zijn. Probeer de eenzaamheid en andere nare gevoelens niet te verdrijven of te onderdrukken. Kijk ernaar alsof het het meest interessante van de wereld is. Als je niet alleen kan zijn en je bent ook nog single, vul dan even je e-mailadres in en dan krijg je van mij tips en trucs om alleen te leren zijn en daar nog een leuke relatie aan over te houden, ook!
Wat ook een aanrader is, is het boek ‘Verslaafd aan Liefde’ van Jan Geurtz.
Geef een reactie