Vorig weekend is Marshall Rosenberg overleden. 
Hij is de bedenker en ontwikkelaar van de Geweldloze Communicatie en heeft dit uitgedragen tot hij het echt niet meer kon. Hoewel ik helaas nooit meer echt training van hem heb gehad, heeft zijn gedachtegoed een enorme impact op me gehad. Door de afstand voel ik niet echt verdriet, wel grote dankbaarheid voor wat hij heeft gebracht en wat ik door GC over mezelf en anderen heb mogen leren.
Mijn eerste ontmoeting met Geweldloze Communicatie was meteen ook een ontmoeting met Marshall Rosenberg. Ik zat een half jaar op de HAN in Nijmegen voor een Minor Training & Coaching en mijn docent/trainer was op dat moment GC aan het leren. Ze wilde ons daarin meenemen en liet ons dit filmpje zien: https://www.youtube.com/watch?v=Bydhuxilg_A
Qua uiterlijk en techniek extreem gedateerd, we moesten lachen om kleding, kapsels en de slechte kwaliteit en tegelijkertijd werd ik enorm geraakt door de inhoud. Dit was het moment dat ik de vierde manier, empathie, ontdekte, waar ik vorige week over schreef. Dit filmpje was dus het begin van mijn interesse in GC en drie jaar later ben ik zelf zo ver dat ik hier training in ga geven.
Naast empathie was er nog iets wat me erg raakte in dit filmpje en dat is wat hij zegt over dingen ‘goed’ doen. Ik beschreef het al kort in mijn vorige blog: Raden naar de gevoelens en behoeften van anderen voelt soms kwetsbaar, want misschien heb je de ander niet goed begrepen en gaat het heel ergens anders om. Ik had hier zelf veel last van. Ik had vaak wel een idee van wat de ander voelde of nodig had maar durfde dat niet te zeggen. Naast de angst voor de reactie was het ook een gebrek aan vertrouwen in mijn eigen kunnen. Toen ik mijn idee wel begon uit te spreken en te checken bleek het vaak te kloppen. Dit gaf het vertrouwen dit vaker te doen en niet meteen uit balans te raken als het soms niet goed was.
In die tijd keek ik ook deze (lange) film. Het is eigenlijk een hele training van Marshall en hielp me veel bij het eigen maken van de basis van GC: https://www.youtube.com/watch?v=XBGlF7-MPFI
Ik bewonderde hem om de rust en ontspanning die hij op dat podium tentoonspreidde. Ergens irriteerde het me ook, hij leek soms wel heel nonchalant, gelaten bijna. Door meer te kijken verdween dat oordeel. Er sprak juist zoveel zorg uit zijn woorden en hij zag vaak dingen bij mensen die ze zelf nog niet wisten. Volgens mij kan dat niet als je iets gelaten aanhoort! Het is ook een voorbeeld van dat je geen ‘trainersidentiteit’ hoeft aan te nemen maar gewoon als jezelf kan zitten/staan voor een groep. Alles wat ik geleerd had over presentatietechnieken kon het raam uit!
Natuurlijk weet ik niets van Marshalls laatste wens, tegelijkertijd vermoed ik dat hij niets liever wil dan dat zijn levensmissie wordt voortgezet. Daarom ben ik blij met hoe hard GC groeit en dat er steeds meer trainers zijn die het overdragen. Marshall is misschien dood maar zijn nalatenschap is springlevend. Ook ik begin over een paar weken als trainer en kijk ernaar uit om zijn gedachtegoed uit te dragen en daarmee bij te dragen aan vrede en verbinding!
Dus: Rust zacht Marshall, je nalatenschap is in vele en goede handen!
Geef een reactie