» » » “Everything always works out for me”

“Everything always works out for me”

Geplaatst in: Persoonlijke ontwikkeling | 0

1 december werd ik werkloos. Ik dacht dat ik minstens een half jaar WW had en dat bleek maar 3 maanden. Dat leverde wel even stress op, vooral omdat ik in mijn WW tijd veel wilde. Ik wilde in de eerste plaats rust. Mijn laatste baan had meer van me gevraagd(of had ik meer gegeven) dan goed voor me was en ik was moe, heel moe. Daarnaast wilde ik dingen voor mezelf uitzoeken en moest ik natuurlijk gewoon weer een inkomen regelen. In de huidige tijd en arbeidsmarkt is 3 maanden voor alleen het baan vinden niet veel tijd, laat staan voor de rest.

Gelukkig had ik weinig stress en maakte me eigenlijk geen zorgen. Zo weinig eigenlijk dat ik me er zelf over verbaasde. Ik nam inderdaad december rust en in januari zocht ik wekelijks naar leuke vacatures. Ik solliciteerde zo ééns per week en deed rustig aan. Begin februari werd het wel belangrijk dat ik werk zou vinden voor 1 maart. De hoeveelheid brieven en actie ging omhoog, de eisen omlaag maar gek genoeg bleven stress en zorgen  achterwegen. De eerste week van februari schreef ik ongeveer 10 brieven en ik werd er voor 1 uitgenodigd. Ik paste  zo goed in het profiel dat ik nog voor de sluitingsdatum werd aangenomen. Werkelijk alles paste: 3 dagen, per direct, goed salaris, in Utrecht, inspirerende omgeving, geen grote verantwoordelijkheden en kantooruren. Alles wat mijn start als zelfstandig trainer ondersteunt!

Mijn stiefmoeder hielp me herinneren aan een anekdote uit een Talk van Harry Palmer over iemand met de overtuiging: “Everything always works out for me”. Zonder enig bewijs gelooft hij dat en ik herkende mij daar wel in. Naast die helpende overtuiging waren er nog een paar. De belangrijkste is denk ik wel ‘er is altijd werk’. Wellicht geen passend of leuk werk maar er is altijd werk. Als het allemaal mis was gegaan was ik het uitzendbureau binnen gelopen en gezegd: “wat kan ik doen?”

Een ander belangrijke vraag die ik mezelf stelde was: Wat is nou het ergste dat me kan overkomen? Mijn conclusie: Dat we de huur niet meer kunnen betalen, ons huis uit moeten en een tijdje bij mijn vader moeten bivakkeren. Het is niet wenselijk maar ook niet wereldschokkend, toch?
Natuurlijk heb ik makkelijk praten, ik heb een goede band met mijn ouders en mijn vader heeft een groot huis. Tegelijkertijd vraag ik me af: De huur niet kunnen betalen, zou dat voor jou wel betekenen dat je onder een brug moet slapen?

Nadenken over wat het ergste is wat er kan gebeuren is voor mij dus een grote manier van stress-reductie. Probeer het maar eens!

omdenken probleemNog iets wat me helpt als ik zorg-gedachten heb: Ik deze erken het als een teken dat er een basisbehoefte op de tocht staat. In dit geval natuurlijk financiële zekerheid. Zorgen maken op zichzelf helpt niet bij het invullen van die behoefte dus accepteer dat je zorgen hebt en ga tegelijkertijd iets doen wat de onderliggende behoefte van die zorg wel invult. Oplossing voor geen geld hebben is: zoek een baan. Zodra je dat weet kan je dáár beter je energie in steken.

Dus geloof dat altijd alles wel goed kom, maak je geen zorgen en gebruik je energie voor het veranderen van je reden tot zorg!
(en nee, dat is niet per se makkelijk)

(Plaatje gepikt van mijn nieuwe baan: Omdenken!)

Geef een reactie