Hallo allemaal,
Ik presenteer jullie graag mijn nieuwe blog. Ik wil al jaren mijn omzwervingen delen en vind dat tegelijk zo spannend dat ik het niet deed. Wat ik schrijf staat dicht bij me en het blijft spannend dat te delen. Mijn grootste streven is om mijn behoeften zelf in te vullen, ook die van waardering, gezien en geaccepteerd worden. De spanning die ik voel is dus meteen het bewijs dat ik er nog niet ben :).
Ik krijg graag vragen en ben blij met reacties, dus schroom niet! Het kan goed dat ik soms dingen schrijf die voor mij volkomen helder zijn maar waar je de ballen van begrijpt. Dat hoor ik ook graag! Ik zou het jammer vinden als je afhaakt omdat ik niet helder genoeg ben.
Hoe zit het in elkaar?
Als kind kreeg ik een oude kassa van mijn moeder. Enthousiast heb ik heb hem uit elkaar geschroefd en gekeken hoe alles eruit zag en hoe het in elkaar zat. Er zat vaak ook een volgorde in: eerst dit schroefje voordat je bij dat schroefje kwam.. Ik vond het fascinerend om te ontdekken hoe de mechanieken werkten en wat voor onderdelen er allemaal uitkwamen.
In mijn tienerjaren schoof deze interesse van mechanisch en natuurkundig naar mensen en hun geest. Wat een diversiteit en onmetelijke diepte leek daar in te zitten! Eindeloos veel radertjes en schroefjes. In tegenstelling tot de kassa zitten er een hoop los, sluiten slecht aan of ontbreken volledig! Het is soms verbazingwekkend dat ze überhaupt nog werken!
Na een tijdje vooral naar anderen gekeken te hebben werd duidelijk dat er bij mij ook wat moertjes aangedraaid konden worden. Ik begon uit noodzaak, alleen toen ik eenmaal aan het graven was ontdekte ik dat ik hiervan net zo vervuld raakte als al die jaren ervoor met die kassa!
Waarnaar ik bij mezelf steeds op zoek ben is dat eerste schroefje, de eerste plek om te beginnen met uit elkaar draaien. De eerste stap is dat ik bewust word van een gebied in mijn leven dat niet zo loopt als ik wil. In eerste instantie ben ik dan zelf altijd geneigd een ander daarvoor verantwoordelijk te houden.
“Ik doe zo mijn best te verbinden maar er komt gewoon niets terug!”
“Ik wil het wel goed maken met die vriend, alleen hij moet eerst zijn excuses aanbieden”
“Ik heb al zo vaak gezegd hoe ik het wil hebben en toch doet ze het niet!”
Herkenbaar? 🙂
De stap daarna is te erkennen dat ik altijd een aandeel in de situatie heb. Ik kies ervoor te geloven dat ik in 100% van de gevallen, 100% verantwoordelijk ben voor de situatie. Ik snap dat dit een boude uitspraak is en in mijn volgende blog zal ik hier verder op ingaan. Het erkennen van verantwoordelijkheid is geen doel op zich maar wel het beste middel tot verandering dat ik ken!
Verantwoordelijkheid is hard, meestal voelt het niet prettig om je acties en patronen onder ogen te zien. De zachte tegenhanger ervan is zelfempathie. Erken de pijn die het doet en zorg voor jezelf daarin! Laat al die gevoelens van falen, schaamte en machteloosheid toe met zelfmededogen. Accepteer het als je je eigen aandeel even niet kan vinden, accepteer dat het nog niet lukt. Accepteer het ook als het je niet lukt om het te accepteren. Ook hier ga ik in een volgend blog verder op in!
Als ik objectief kan kijken naar alle radertjes die spelen op dit gebied, wordt vaak snel duidelijk wat ik nodig heb of kan doen om de situatie te veranderen. Dit gaat bij mij vaak gepaard met een ‘Aha, zo zit dat dus’. Vervolgens is er meestal niets meer nodig om de verandering in te zetten. De onzichtbaarheid van de patronen is vaak 90% van het probleem!
Introspectie en de ontwikkeling die daaruit voortkomt is een hobby geworden. Daarnaast wordt mijn wens steeds sterker om mensen hierin mee te nemen en hierover te delen. Vandaar dus deze blog.
Bovenstaand verhaaltje is sterk vereenvoudigd. Er komt veel bij kijken en er zijn veel trucs en valkuilen. Daarover gaan mijn meeste blogs. Als je het leuk vindt om me te blijven volgen, vul dan rechts –> je e-mailadres in en je krijgt een mail zodra ik weer iets post!
Geef een reactie