Practice what I preach

Bloggen doe ik nu ongeveer 3 maanden en ik kom er steeds achter dat ik een hoop te vertellen heb. Ik besef me ook dat dat mijn valkuil is. Ik vertel liever algemeenheden en praat het liefst over jullie. Ik hou mezelf buiten schot terwijl ik loop te roepen dat je kwetsbaar/echt/open en dergelijken moet zijn… In mijn blogs gebruik ik wel persoonlijke voorbeelden en die zijn ook waar, alleen vaak wel wat ouder en dus ondertussen verwerkt en niet meer echt kwetsbaar. Vandaar dat ik met jullie wil delen welk proces ik nu zit:

1 maart ging deze website online en daar heb ik een aantal maanden hard aan gewerkt. Aanbod, vormgeving, blogs, teksten, planning, locaties enzovoorts. Ik ging er niet van uit dat ik meteen zou kunnen leven van mijn eigen zaak en heb dus ook nog een (overigens heel leuk) ‘baantje’ gezocht. Tegelijkertijd hoopte ik wel dat ik meteen wat mensen zou krijgen en kon beginnen met wat ik het leukste vind: training geven en in contact staan met mensen.

Je voelt hem natuurlijk aan aankomen: het blijft tot nu toe doodstil. Je kan hier natuurlijk allerlei rationele reacties op geven: Ag, dat heeft tijd nodig, je bent de zoveelste trainer, je moet geduld hebben, niemand kent je nog, je weet nog niet wat werkt en toch doet het pijn.

Het leukste in de wereld vind ik interactie met mensen op wat ik schrijf en doe en ik waan me vaak een roeper in de woestijn en dat voelt eenzaam en verdrietig. Ik heb zo de wens bij te dragen en wil zo graag groeien als trainer en niet alleen als marketeer.

Ik ontdek steeds meer dat ik geen idee heb aan welk touw ik moet trekken om een bepaald effect te sorteren. Ik weet niet hoe ik binnen kan komen bij anderen. Gevoelsmatig ren ik dan rond als een kip zonder kop die geen idee meer heeft waar hij is of wat hij moet doen. Ik beland bijna dagelijks wel even in dit stuk van machteloosheid als ik aan mijn bedrijf denk.

Het is lastig te accepteren dat ik soms niet meer kan doen dan wachten en stug doorgaan met wat ik aan het doen ben. Rusten in de weet dat ik niet meer kan/weet dan ik nu doe.
Zelfempathie is weer het sleutelwoord en ik probeer mezelf toe te staan me zo te voelen en te accepteren dat het zo is. Zo leer ik steeds meer mezelf te dragen en zelf de schouder te zijn om steun bij te vinden.

Mijn eigen les van deze week was dat wat JeeVee uniek maakt voornamelijk ikzelf ben en zolang ik mezelf en alles wat daarbij hoort niet inbreng ik 13 in een dozijn blijf. Ook hierin moet/wil ik het pad lopen waar ik jullie graag in wil ondersteunen en ik hoop dat ik de mogelijkheid krijg dit veelvuldig te doen. I teach best what i need to learn most!

Ik ga rustig door met wat ik doe en ik kom elke dag een stapje verder. Om af te sluiten met een paar clichés: No guts, no glory, what doesn’t kill you makes you stronger en practice what you preach!

Ik ben benieuwd naar of dit herkenbaar is voor jullie!