» » » Sommige Autonome Relaties zijn zo autonoom dat ze geen relatie meer zijn.

Sommige Autonome Relaties zijn zo autonoom dat ze geen relatie meer zijn.

Geplaatst in: Autonome Relaties | 4

De laatste maanden voelde ik me soms wat ongemakkelijk als ik over autonome relaties schreef. Je ontkomt er namelijk niet aan dat je je eigen relatie vergelijkt met het ideaalbeeld. Die vergelijking ging vaak niet op.

De kern van Autonome Relaties is verbinding en elkaar steunen zonder de verantwoordelijkheid van de ander over te nemen. Dit werd dit bij ons steeds minder. Ook de tijd die we samen besteedden en de intimiteit die we daarin ervoeren namen af.

Ik heb in mijn laatste blog al toegegeven dat ik een trekker ben. Dit openbaart zich dus ook. Ik ging trekken (en wellicht claimen) wat resulteerde in nog minder verbinding. Aan beide kanten groeide dus het ongenoegen.

Acceptatie

Mijn eigen advies is om te blijven, dus dat deed ik. Ik was verdrietig, voelde me machteloos en liet haar zo veel mogelijk los. Zij was druk met haar werk/passie en zocht daarnaast de rust in zichzelf. Het werd duidelijk dat ik geen grote rol speelde in haar dagelijkse leven. Ik probeerde dit te accepteren en hier zelf een antwoord op te geven tot ik echt niet meer wist wat ik kon doen.

Hier begonnen onze wegen te scheiden. Ik ging weer meer contact maken met mijn eigen autonomie, hield minder rekening met haar en begon te denken aan een leven na deze relatie. Zij ging weer meer op zichzelf staan en ik volgde.

Helderheid

Vorige week overzag ik de relatie en besefte ik dat het gewoon niet werkte. Een vierkant blokje past niet in een rond gaatje. Dat is niemands schuld, maar het past gewoon niet. Zij wil een andere relatie dan ik.

Die realisatie doet pijn. Het is droevig te beseffen dat houden van en de wens samen te zijn niet genoeg zijn. Ik voel me machteloos: 2 jaar geleden hadden we een levensveranderende ervaring met elkaar. We hadden een intense verbinding die we beide niet kenden en nu is die nagenoeg weg.

En nu?

Ik rouw om het verlies, ik ben verdrietig en vraag ik me af hoe we het anders hadden kunnen doen. Toch ben ik dankbaar dat ik tot nu ben gebleven. Ik heb voordat het uit ging al een proces van acceptatie doorlopen en de klap is nu dus minder groot.

Verder, als ik eerder was vertrokken had ik haar kwalijk genomen dat ze de relatie niet op mijn manier wilde. Dan was ik boos geweest omdat zij niet meer eraan had gedaan. Dan was het haar schuld geweest. Daarnaast had ik dan nooit beseft dat ik altijd vrouwen zoek die op een bepaald vlak niet beschikbaar zijn. Vrouwen die ergens niet willen of kunnen. Met deze ervaring ben ik dus weer een stapje verder, al is het verdrietig en had ik het liever anders gewild…

Tegelijkertijd kijk ik er ook wel weer naar uit: nieuwe levensinvulling, nieuwe mogelijkheden en zeker ook nieuwe onderwerpen om over te schrijven!

4 Reacties

  1. Nelleke Poorthuis
    | Beantwoorden

    Mooie, eerlijke blog Jori!

  2. Astrid
    | Beantwoorden

    Sterkte.
    Ooit komt het goed!

Geef een reactie