De afgelopen weken heb ik iets verteld over mijn beeld van empathie en verantwoordelijkheid. Ik heb het terloops al wel genoemd: de balans tussen die twee is erg belangrijk.
Ik merkt, mijn pad lopende, dat ik steeds alerter werd op wat ik deed: ik wilde niet meer liegen(ook niet om bestwil) of iets verzwijgen, niet meer roddelen en niet meer manipuleren. Verantwoordelijkheid is dus als een bergkam die steeds smaller wordt. Paradoxaal genoeg maakt het nemen van verantwoordelijkheid juist dat ik me bewust bent van steeds meer onverantwoordelijk gedrag en dus steeds vaker van die kam af lazer. Elke keer dat dit gebeurt doet pijn en vaak volgen de zelfverwijten: Hé, nu heb ik weer ja gezegd terwijl ik eigenlijk niet wilde; shit, weer een leugentje om bestwil. Daar heb ik dan zelfempathie voor nodig.
Elke stap naar meer verantwoordelijkheid vraagt dus om een groei in zelfempathie. Erkennen dat we nog niet zo verantwoordelijk zijn als we graag zouden willen. Je neerleggen bij dat je niet alles kan voorkomen of dat je soms nog een tijdje moet doorgaan op de ‘oude’ manier omdat je nog geen alternatief hebt. Om een voorbeeld te geven:Na het zien van een drieluik over onze kledingproductie wil ik eigenlijk alleen nog maar biologische kleding kopen. Door mijn huidige inkomen en onze keuze voor biologisch eten is dat gewoon niet haalbaar en dat is best pijnlijk.
Onze gewenste verantwoordelijkheid loopt dus meestal achter op de verantwoordelijkheid die we daadwerkelijk laten zien in ons gedrag. Als we die discrepantie niet weten te overbruggen met empathie en mildheid voor onszelf dan is persoonlijke groei vooral een lijdensweg. Met steeds meer open wonden is het begrijpelijk dat je op een bepaald moment afhaakt.
- Kost het je moeite om al je ballen in de lucht te houden?
- Vind je dat je niet genoeg doet om jezelf, je omgeving of de wereld te helpen?
- Geef je jezelf op je kop als dingen die je je voorgenomen hebt niet lukken?
Dan is empathie wat je nu nodig hebt. Je verantwoordelijkheid is te groot voor je niveau van zelfempathie, dus begin daar!
De andere kant bestaat ook: mensen die zich focussen op zelfempathie om zich beter te voelen en niet af en toe de stap nemen om meer verantwoordelijkheid te nemen. Dit wordt ook wel Spiritual bypass genoemd. Waarschijnlijk valt iedereen wel eens in deze valkuil en ik ben daar ook zeker niet vrij van. Het is voor je groei wel helpend om hier alert op te zijn.
Om een duidelijk voorbeeld te geven: Ik hoorde op de Wizardcursus(de laatste, 13 daagse Avatarcursus) eens iemand zeggen dat ze in de 8 keer dat ze de training had gedaan nog nooit de hele cursus had meegedaan en zich elke keer een paar dagen op haar hotelkamer had teruggetrokken. Andere indicaties zijn:
- Je hoort jezelf regelmatig zeggen: ‘ik moet hier nog even mee zijn’ of ‘Het voelt nog niet als het juiste moment.’
- Je besteed veel tijd aan dingen die niet bijdragen aan wat je eigenlijk weet dat je wilt doen
- Je gebruikt oosterse filosofie als excuus: Ik ben te laat want het is niet goed om je te haasten
- De problemen in je leven lijken vooral veroorzaakt te worden door anderen.
Als je dit herkent zou ik beginnen met een stukje verantwoordelijkheid nemen. Vraag jezelf eens af:
- Wat wil ik doen/bereiken en wat voor stappen kan ik zetten om daar dichterbij te komen?
- Wat is mijn aandeel in mijn probleem en wat kan ik er aan doen om dat te veranderen?
- Wat doe ik regelmatig waar ik eigenlijk niet achter sta? Hoe kan ik het anders doen?
Maak dan een plan voor wat je wil doen en gaat daar stappen in zetten. Natuurlijk lukt dit niet meteen: je hebt je bergkam wat smaller gemaakt en dus val je er soms vanaf. Als dat gebeurt: zelfempathie!
Een Reactie
Loes
Mooi Jori 🙂