Als ik denk aan verlichting, denk ik aan twee soorten mensen: goeroes en kluizenaars. Tegelijkertijd denk ik dat deze mensen veel makkelijker in die verlichtte staat blijven dan wij, normale, westerse, hardwerkende en onbeduidende mensen.
Goeroes hebben namelijk volgelingen, anders zijn het geen goeroes. Er staan dus steeds mensen klaar om allerlei dingen voor ze te fixen. Daarnaast is de acceptatie van al hun fratsen veel groter. Iemand waar je tegenop kijkt kan veel meer bij je maken dan mensen bij wie dit niet zo is, toch? Door deze status is het dus veel makkelijker om in die verlichtte staat te verkeren. Er zijn namelijk veel minder prikkels die je uit evenwicht brengen! De weg wordt voor je vereffend.
Kluizenaars zijn ook zoiets. Ik zie ze meteen voor me: in lotushouding in een grot of een klooster. Die hebben het helemaal makkelijk. Ze moeten even door een stukje eenzaamheid en leegte en vervolgens zijn ze klaar. Nauwelijks een prikkel om ze uit balans te brengen. Het celibaat is helemaal niet voor de verbinding met god, het is simpelweg prikkelbeperking, omdat het met vrouw en kinderen nauwelijks te doen is!
Zo was ik gisteren naar een concert van het Egidius Kwartet wat oude koorzang uit de katholieke missen zong, prachtig. Dit was het enige wat die monniken deden: 7 keer per dag prachtige, meditatieve meerstemmige stukken zingen. Ja, zo kan ik het ook, dan bereikte ik de verlichting ook wel..
Verlichting in het westen
Probeer maar eens verlicht te blijven met een veeleisende baas, torenhoge hypotheek of huur, kinderen die het bloed onder je nagels vandaan halen en partners die klagen dat je onvoldoende tijd voor ze hebt.
Daarbovenop niemand die de weg voor je vereffend, niemand die voor je kiest, niemand die je verteld hoe het zit of wat je moet doen. Dus je moet met al die prikkels dealen en tegelijkertijd sta je er vaak genoeg alleen voor. Natuurlijk zijn er mensen die je helpen en je steunen maar als het puntje bij het paaltje komt moet je toch je eigen beslissingen nemen.
We moeten ons beseffen wat voor bak prikkels we per dag over ons heen krijgen en dat dat managen al een wereldprestatie is. Ik begrijp de opkomst van HSP (hoogsensitiviteit) wel, ik denk dat minstens de helft van de mensen meer prikkels binnenkrijgt dan ze aankunnen. Laat staan dat we dan ook nog gelukkig, zen, mindful, bewust, geweldloos en verlicht moeten zijn.
Tegelijkertijd zie ik het wel als een uitdaging. Hoe kan ik vol in dit gekkenhuis van een leven staan, daar elke minuut mee verbonden zijn en alle ballen in de lucht houden en tegelijk gelukkig, zen, mindful, bewust, geweldloos en verlicht te zijn.
Ik vermoed dat het onbegonnen werk is, de Tibetanen zijn niet voor niets in die grot gaan zitten, maar het is een leuk spel. Kijken hoever ik kom en tegelijkertijd, het is niet alsof ik het er levend vanaf ga brengen, dus om het populair te zeggen: Yolo!