Wat als weggaan geen optie is?

Het is pas twee generaties geleden dat in Nederland scheiden niet gebruikelijk was. Ik kan me dit eigenlijk nu al niet meer voorstellen. Het leven lijkt tegenwoordig erg vrijblijvend: We zijn steeds meer ‘in control’ en kunnen alles op- en afzeggen zonder veel consequenties. Ook in relaties lijkt de stap om weg te gaan steeds makkelijker gemaakt. 50% van de huwelijken loopt uit op een scheiding en waarschijnlijk doen alle andere samenleef-vormen het nog veel ‘slechter’. Ik ben voor keuzevrijheid, van gedachten veranderen en gaan voor je eigen geluk en toch ben ik wat huiverig voor deze tendens.

Jullie hebben vast allemaal een vriend of vriendin die steeds weer het zelfde type partner aantrekt en waarin de relatie zich wel precies op dezelfde manier ontwikkeld om een tijdje later te ontvouwen in dezelfde soort break-up? We hebben de neiging steeds weer datzelfde type op te zoeken: De zorgzame jongen die een leuke afwisseling lijkt ten opzichte van de ‘stoere mannen’ maar na een paar jaar saai blijkt, de stoere gast die toch geen goede vader is of hulpbehoevende meisjes die toch minder snel ontwikkelen dan je hoopte en een blok aan je been worden? Herkenbaar?

Wat we eigenlijk zeggen als we een relatie verbreken is: jij maakt dat ik niet gelukkig ben en daarom ga ik weg. Als de ander jou echt gelukkig kon maken zou weggaan en iemand anders zoeken inderdaad een goede oplossing zijn. Ik krijg alleen steeds meer het vermoeden dat dit niet zo is een dit wordt ondersteund door al die mensen die steeds weer dezelfde relatie hebben en verbreken.

Ik stel dus voor om weggaan als “geen optie” te bestempelen. Als je namelijk jezelf verantwoordelijk stelt voor jouw geluk en niet meer je partner, dan is weggaan niet erg zinvol, want als jij dan weggaat neem je je ongelukkigheid gewoon mee. Als je van dit patroon af wilt is dus de eerste stap om te besluiten niet weg te gaan. Daarnaast moet je nu wel iets van je relatie gaan maken, je kan namelijk niet weg!
Onderzoek dus bij jezelf wat er in jou maakt dat je steeds dat cirkeltje doorgaat. Je zou een lijstje kunnen maken met wat je hoopte te vinden in je relatie: liefde, aandacht, erkenning, acceptatie, zorg? Dan kan je leren deze behoeften zelf in te vullen of accepteren dat ze soms niet worden ingevuld: It’s ok, not to be ok.
In dit onderzoek wordt elk conflict een kans om weer een stukje over jezelf te leren. Waar werd je nou zo boos over? Was dit echt congruent met de situatie? Waarom raakte de boosheid van je partner je zo? Welke behoeften waarvan ik wil dat hij/zij die invult staat op de tocht?

Als je dit een tijd serieus doet kan het twee kanten op: doordat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk ontstaat er meer vrijheid, liefde en verbinding en bloeit de relatie op. Ik noem dit een Autonome Relatie. Een andere mogelijkheid is dat de relatie uitdooft: Er is wederzijds respect en acceptatie en de levens lopen zo ver uit elkaar dat zinloos zou zijn bij elkaar te blijven. Dat zou voor mij de enige manier zijn om een relatie uit te maken: vanuit acceptatie dat je elkaar en jezelf niets meer te bieden hebt in de relatie.

Ik krijg dus steeds meer respect voor mensen die zijn uitgehuwelijkt of uit sociale overwegingen nooit gescheiden zijn en daarin toch een vorm hebben gevonden waarin er (weer) liefde kon zijn en er is veel dat wij, vrije westerse lui, daarvan kunnen leren.

PS: Dit geldt natuurlijk net zo goed als je in een organisatie werkt maar de zekerheid daarvan niet wil of kan loslaten! Genoeg te doen dus 🙂

PS2: Ik heb het hier niet over relaties waarin werkelijk misbruik speelt. Wegwezen daar!