Als je mijn twee laatste blogs leest zou je kunnen denken dat je je nooit meer boos of verdrietig mag voelen, want alles is toch je eigen verantwoordelijkheid. Ik moet zeggen dat ik dit ook een tijd gedacht heb. Ik gaf mezelf op mijn kop als ik me kut voelde of toch boos op iemand werd.
In die tijd kwam een vriendin met een quote: ‘It’s ok, not to be ok’. Dit zette me aan het denken en ik besloot het eens uit te proberen. In plaats van proberen weg te gaan van mijn onprettige gevoelens bleef ik er lekker in zitten en keek wat er gebeurde. Het meest schokkende gebeurde: Helemaal niets… Hoe kut ik me ook voelde, mensen vonden me nog steeds aardig, de wereld verging niet, ik werd niet ontslagen enzovoort. Ik kon gewoon bij mijn nare gevoelens zijn en er waren geen consequenties! Het grappige is dat al die gevoelens ook een stuk dragelijker worden zodra je besluit ze te dragen. Dus waarom nog er tegen vechten?
De laatste tijd lijkt zelfempathie(of compassie) behoorlijk hot te zijn. Boeken, Facebook posts en blogs.. Er is volgens mij wel wat verwarring over wat het nou is. Ik heb het idee dat veel mensen denken dat zelfcompassie het ‘positieve ervan inzien’ betekent of nog wat voorbeelden:
- Jezelf vertellen dat je wel goed bent, op momenten dat je je slecht voelt
- een briefje op de spiegel plakken met ‘je bent mooi’, vooral als je het niet voelt
- Dat jouw tijd als winnaar nog wel komt, op het moment dat je je een loser voelt.
Ik noem dit opbeuren, jezelf tegen de klippen op omhoog proberen te praten. Dit is geen zelfcompassie! Vraag je eens af waarom je jezelf vertelt dat jouw tijd nog wel komt of dat je wél goed bent?
Precies… omdat je dat loser of slecht zijn niet wilt voelen en er dus van weg probeert te komen!
Door dat te doen zit je dus niet alleen in het oordeel(ik ben slecht) maar ook nog in het oordeel over het oordeel (het is slecht dat ik mezelf slecht vind). Jezelf opbeuren is dus eigenlijk een nieuwe laag van oordelen over jezelf.
Wat moet ik dán, hoor ik je denken? Zelfcompassie is voornamelijk accepteren. Accepteren hoe verdrietig ik me voel als ik mijn uiterlijk niet kan waarderen, accepteren dat mijn leven nog niet zo is als ik graag zou willen.
De vorm die ik daarvoor gebruik is eigenlijk hetzelfde als die ik van de week als oefening postte:
- Wat gebeurde er precies? Wat neem ik waar?
- Bijv. Ik word niet uitgenodigd voor het sollicitatiegesprek
- Wat voelde ik daarbij?
- Bijv. Ik voel me verdrietig en boos
- Welke behoefte werd er niet vervuld?
- Bijv. Mijn behoefte aan financiële zekerheid en gezien worden in mijn kwaliteiten.
Als ik dat helder heb, voel ik me vaak weer rustig en kan ik weer verder met wat ik aan het doen was. Acceptatie betekent namelijk niet lijdzaam toezien of berusten in je oordelen. Het biedt de ruimte om weer verantwoordelijkheid te nemen voor je leven en iets te gaan doen wat bijdraagt.
Verantwoordelijkheid en zelfcompassie gaan dus hand in hand. Wat ik bij mezelf merk is dat er in een golfbeweging soms de ene meer op de voorgrond zit en soms de ander. Balans hierin is wel belangrijk maar dat is voor volgende week!
Ik word heel blij van mijn statistieken. Ongeveer 60 mensen lijken mijn blog te lezen, alleen dat resulteert nog niet in reacties of meer inschrijvingen op de mailing(updates als ik iets post). Dit is natuurlijk wel mijn wens dus ik ben benieuwd waarom dit is, wie heeft er een antwoord?
Geef een reactie